Άρθρο γνώμης: Είναι διαφορετικό να είσαι Α.Ε.Λ.!

    Επετειακή αλλά και γιορτινή ημέρα κάθε χρόνο η 1η Μάϊου. Από την μια η επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς που τιμάται με απεργιακές κινητοποιήσεις. Από την άλλη η γιορτή της άνοιξης και της φύσης κατά την οποία πλήθος κόσμου πηγαίνει στα πάρκα και στην εξοχή "για να πιάσει τον Μάη".

    Ωστόσο σε ένα μέρος της Ελλάδας υπάρχει ακόμα ένας λόγος που κάνει επετειακή και γιορτινή την συγκεκριμένη μέρα. Το μέρος αυτό είναι η πόλη της Λάρισας και οι απανταχού Λαρισαίοι. Ο λόγος, μα φυσικά η ανάμνηση της κατάκτησης του πρωταθλήματος Ελλάδας το 1988. Ήταν στον αγώνα της προτελευταίας αγωνιστικής στο στάδιο Αλκαζάρ με αντίπαλο τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, όπου η ομάδα της Α.Ε.Λ. με το ιστορικό γκολ του Μητσιμπόνα γινόταν η πρώτη ομάδα της περιφέρειας που οδηγούνταν στον τίτλο του πρωταθλητή. Έκτοτε η Λάρισα λογίζεται ως "αυτόνομο ποδοσφαιρικό κράτος" και η Α.Ε.Λ. ως η ομάδα - πρότυπο της Ελληνικής περιφέρειας. Ο λόγος για αυτό δεν είναι απλά η κατάκτηση ενός τίτλου. Εξάλλου είχε ήδη κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας είχε και ακόμα μια συμμετοχή σε τελικό στο κοντινό παρελθόν. Σε αυτό το επίτευγμα έφτασε πρώτη η ομάδα της Καστοριάς το 1980 με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, γινόμενη η πρώτη περιφερειακή ομάδα που κατακτούσε κάποιο τίτλο.

    Αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση της Α.Ε.Λ. είναι ότι έφτασε σε αυτό το επίτευγμα αποτελούμενη κατά πλειοψηφία από ποδοσφαιριστές με Λαρισαϊκή ή Θεσσαλική καταγωγή. Ένα γεγονός που ευνοούσε την σύνδεση και ταύτιση ομάδας και πόλης. Παράλληλα ως άμεση συνέπεια αυτού ήταν ιδιαιτερότητα για τα εγχώρια δεδομένα του οπαδικού πνεύματος της Λάρισας, αφού στην πόλη δεν υπάρχει μέχρι και σήμερα επίσημα σύνδεσμος φίλων άλλης ομάδας πλην της Α.Ε.Λ..

    Από εκείνη την εποχή έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Μοιραία την επιτυχία εκείνης της ομάδας διαδέχθηκε η παρακμή με την Θεσσαλική ομάδα να υποβιβάζεται σταδιακά φτάνοντας μέχρι την Γ Εθνική, με τους Λαρισαίους να μην ξενερώνουν και να βρίσκονται "στις χαρές και στις λύπες κοντά" στην ομάδα. Έτσι ξεκίνησε η επάνοδος της, με τον κόσμο πάντα στο πλάι της. Αρχικά την σεζόν 2003-04, στην Β Εθνική και την επόμενη στην Α Εθνική κατηγορία. Με την συσπείρωση των φιλάθλων στα ύψη, απλώνοντας ένα πανό σε όλη την κερκίδα, νέες γενιές Λαρισαίων οπαδών γεννήθηκαν. Έτσι το 2007 ήρθε το δεύτερο κύπελλο της ομάδας, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στο Πανθεσσαλικό στάδιο, στον Βόλο, για να ακολουθήσει έπειτα η έξοδος της στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τότε ήταν που οι "βυσσινί" αποφάσισαν να προχωρήσουν στην κατασκευή, του νέου τους γηπέδου, του A.E.L. F.C. Arena.

    Το γήπεδο έγινε όμως το μέλλον της ομάδας μόνο ευοίωνο δεν ήταν. Αλλεπάλληλες επιλογές και λάθη την οδήγησαν στην αγωνιστική μετριότητα και σε συνδυασμό με διαιτητικές και παρασκηνιακές αδικίες, ήρθε ο υποβιβασμός της. Η ευχή όλων για άμεση επάνοδο στην κορυφαία κατηγορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν ευοδώθηκε και έτσι ήρθε νέα παρακμή. Διοικητικές αλλαγές, ακόμα ένας υποβιβασμός στην Γ Εθνική και η άμεση επάνοδος στην Β Εθνική, θα είναι το επόμενο στάδιο της ομάδας. Μέσα σε όλα αυτά η Α.Ε.Λ. θα επιστρέψει τελικά στην πρώτη κατηγορία, ωστόσο εξαιτίας διαφωνίας των φιλάθλων με τις τυχοδιωκτικές πρακτικές της διοίκησης της ομάδας, θα αγωνίζεται σε μόνιμη βάση μπροστά σε άδεια καθίσματα. Όπως ήταν λογικό αυτή η ομάδα δεν ήταν Α.Ε.Λ. για αυτό και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να υποβιβαστεί.

    Πλέον η Α.Ε.Λ. βρίσκεται στην δεύτερη εθνική κατηγορία, με νέα διοίκηση και με τον κόσμο ξανά συσπειρωμένο, αλλά αγωνιζόμενη στο στάδιο Αλκαζάρ αντί για το νέο της γήπεδο. Δεν είναι βέβαιο αν θα καταφέρει να προβιβαστεί, λόγω και των χρόνιων αδικιών στην δομή του συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων της χώρας. Παρόλα αυτά το σημαντικό είναι ότι ομάδα και πόλη είναι ξανά ένα. Αυτό που οφείλουν να έχουν κατά νου όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ομάδα, από την διοίκηση και το αγωνιστικό τμήμα μέχρι τους φιλάθλους, είναι η ευθύνη να διατηρήσουν αρραγή αυτή την σχέση. Οι αγωνιστικές επιτυχίες έπονται, ανεξάρτητα από έδρα και πρόσωπα.